Dit is wat je uit de website van de Nederlandse editie van Elektuur krijgt (tegenwoordig Elektor) als je artikelen zoekt over electrosmog (of elektrosmog): http://www.elektor.nl/zoeken.409.lynkx?searchValue=elektrosmog&x=0&y=0.

Het valt mij erg op dat zo'n blad voor en door techneuten, het voordeel van de twijfel zonder meer lijkt te geven aan het bestaan van electrogevoeligheid. Op z'n minst.

Misschien is dat eigenlijk ook niet zo heel raar; vrijwel iedereen die gevoelige electronica ontwerpt loopt wel vroeg of laat tegen ongewenste electromagnetische beinvloeding aan. En de term 'Electromagnetische compatibiliteit' is bij iedereen die professioneel electronica fabriceert wel bekend en vaak ook gevreesd: je moet goed ontwerpen, afschermen achteraf is lastig en duur, de testen ook, enzovoorts.

Dan ligt een fenomeen als electrogevoeligheid (EHS) misschien ook wat eerder in je lijn van denken. Immers, als een simpel versterkertje dat we zelf kunnen bedenken al 'last' kan hebben van 'straling', dan is het toch niet meer dan logisch dat zo'n ongelooflijk gevoelig, efficient en complex apparaat als het brein dat ook zou kunnen hebben?

Het wonder is eerder dat we relatief robuust zijn voor allerlei storing en dat we kunnen ruis en onzin-informatie zo verschrikkelijk goed uitfilteren. We kunnen mensen en letters nog heel goed herkennen als er optisch van alles mis is en ook gesproken taal heel goed verstaan temidden van allerlei achtergrondgeluid. In mijn werk (beeldverwerking, computers leren kijken) zie je heel goed hoe knap dat eigenlijk is en hoe schitterend de wiskunde en de signaalverwerking moet zijn in ons hoofd.

Zo denk ik dat we daardoor onze gedachtes nog kunnen 'horen' temidden van allerlei achtergrondprikkels, waaronder die door EMV worden overgebracht. Maar die gaan wel ten koste van de mooie, kleine, subtiele 'geluidjes', het grote voorstellingsvermogen, het fijne gedachtenlijntje.

In die zin bestaat electrogevoeligheid dus niet, want iedereen is electrogevoelig. Alleen niet iedereen heeft het door, omdat niet iedereen even goed merkt wat er in zijn hoofd gebeurt, en ook niet doordat je 'automatische volumeregeling' er steeds voor zorgt dat je niet gek wordt van de prikkels, die in sterkte immers ook met je voeding, het uur van de dag, etcetera meegaan.

Door die 'volumeregeling' zie je ondertussen mensen die heel erg belast worden door EMV terwijl ze nergens last van zeggen te hebben, wel traag worden, apatisch doen of juist erg hakkelen en geen zin fatsoenlijk afmaken. Want hun 'volumeregeling' dempt de EM-geboren ruis prima, maar ook de rest.

(Behalve dan weer bij de ADHD'er, die moet wat extra prikkels krijgen in de vorm van Ritalin – waar normale mensen heel druk van worden – voordat die volumeregeling dicht genoeg gaat om niet te stuiteren in een EM-vuile omgeving. Het zijn maar gedachtes, maar ik vind het model wel passen. Het zou interessant zijn om verder te onderzoeken).

Bij EHS'ers daarentegen is er juist een hele sterke koppeling ontstaan tussen prikkel en beleving, bijvoorbeeld door een 'overdosis' en de nare herinnering daaraan. Die wordt dan weer opgeroepen door herkenning van de prikkel zelf, of het zien van de apparaten, antennes, etcetera. Dus ja, het is soms een overreactie, en ja, het is tegelijk terecht om deze signalen te vermijden.

Zie ook Eenvoudige meetapparatuur voor meer over de electrosmog-meter uit de Elektuur.