Het is heel leuk om het heersend simplisme in het redeneren over biologische systemen toe te passen op systemen die we wél volledig begrijpen, omdat we ze zelf gebouwd hebben.

Je zou dan dit soort columns in vakbladen krijgen, precies zoals veel medici (vooralsnog) over electrogevoeligheid spreken.

„Die nieuwe LOFAR-telescoop hè, die ze rond het Westerborkterrein hebben gebouwd? Die kan natuurlijk nooit werken. Ze zeggen in plaats van die grote schotels gewone stukjes draad te kunnen gebruiken om naar radiosignalen van heel verre sterrenstelsels te luisteren.

Maar zulke signaaltjes uit de ruimte, man, dat zijn maar picowatts per vierkante meter. Minder nog. En die zouden op te vangen zijn met een paar stukken draad? Iedere electronicus weet dat je met een antennetje van anderhalve meter zo'n signaal nooit boven de ruis uit ziet komen. Het is gewoon natuurkundig onmogelijk. Er is geen versterkingsprincipe bekend om met zo'n klein draadje zo'n zwak signaal te meten.

Die sterrenkundigen denken overal patronen in te zien, want die neiging heeft het brein nu eenmaal. Dat komt ook in andere situaties voor. De meest zinnige verklaring is dus dat die mensen spoken zien, want er is wiskundig gewoon geen mogelijkheid om een signaal te halen uit zoveel ruis.”

…

(Hoe zit het nu: er is niet 1 zo'n draadantennetje, er zijn er heel, heel erg veel, en de signalen met al die ruis uit al die draadjes wordt slim in een centrale computer verwerkt. Uit de correlatie komt de informatie. LOFAR werkt uitstekend, dank U).